Oeganda!

Begin januari, 's Ochtends vroeg, stapten we het vliegtuig uit en de warmte van Oeganda in en sindsdien is alles in sneltrein vaart verlopen. Twee lachende, zwarte koppies met Mike & Ilse op een bordje zogen ons een nieuwe cultuur in. De zon scheen fel en het was al snel lastig om niet te blijven glimlachen. We hadden een cultuurshock verwacht, maar die bleek helemaal niet te komen. Het feit dat we ineens de enige blanken waren, drong eigenlijk totaal niet tot ons door. Uiteraard vallen we hier op, maar met een enorm brede glimlach op hun gezicht, schudden ze je 10 sec lang de hand, vragen ze meerdere malen hoe het met je gaat en vertellen ze je dat je "Most Welcome" bent. En zo voelen we ons ook, welkom en op ons gemak. Geen gestaar, maar gewoon een gezellige babbel!

Vanuit Entebbe reden we naar Kampala om daar bijna zo goed als voor de leeuwen te worden gegooid. De hele directie van de organisatie was aanwezig en we werden meteen voorgesteld en ondervraagd. Langzaam drong het tot ons door dat we waarschijnlijk met een grotere organisatie te maken hadden dan we van te voren hadden gedacht.. 4 uur lang wachtten we op iets dat komen ging, maar er gebeurde verder niets. We merkten al snel dat dit Afrika Style was, niemand die je verteld waar je op wacht, niemand die je verteld waar je eigenlijk heen gaat en niemand die je verteld wat je te wachten staat. Gewoon wachten, vragen stellen heeft geen zin want niemand heeft toch een echt antwoord voor je! Uiteindelijk reisden we door naar onze hometown, Kagadi, waar we als pioneers het toerisme project mochten aftrappen.

De eerste weken waren we vooral zoekende. Niet alleen moesten we onze plek zien te vinden in de organisatie, maar we moesten er ook achter komen wat het project nou precies inhield en wat er van ons werd verwacht. Dit bleek echter nog een hele taak omdat ze helaas geen introducties kennen en ons daardoor niet op de hoogte brachten van wat er allemaal komen ging. Zo zaten we plots in een kantoor ergens in het dorp en hadden we een kleine vergadering met de gemeenteraad (wij wisten nergens van af), bleken we ineens een interview te hebben met iemand van de krant (wij wisten nergens van af) of worden we met een prive-auto naar Kampala gebracht om vervolgens een de-tour te maken van enkele uren om iemand op te halen (wij wisten nergens van af).  Het communiceren is daarin nog een klein probleempje, maar we bleven zeker in de eerste paar weken ons gewoon aanpassen. Afrikanen zijn eigenlijk heel goed in dingen uitleggen, maar na een gesprek van 15 minuten kom je er achter dat ze je eigenlijk nog helemaal NIETS hebben verteld.

We slapen in een hutje midden op de campus en kijken uit op een volleybal veld. Elke avond komen er tientallen Afrikanen bij elkaar om te spelen en het is al heerlijk om ze alleen al te bekijken. Iemand zet een muziekje aan en ze showen allemaal hun dansmoves, jeetje kon ik maar zo dansen als zij!! Elke avond roepen ze naar Mike; Mzungu Mzungu, come and play! Want Mike is toch wel hun grote favoriet; hij is bevriend met iedereen.

Met URDT reizen we ook af naar verschillende rural communities die onderdeel uitmaken van de educatie projecten. Al meerdere jaren zijn ze al in verschillende dorpjes actief om de mensen de mogelijkheid te bieden om zelf met een oplossing te komen voor hun problemen. "Awakening the Sleeping Genious in Each of Us" is dan ook de slogan van de organisatie. Door onderwijs en hun eigen persoonlijke 5-jarige visie te vormen, ontwikkelen de mensen zich beetje bij beetje, en de resultaten zijn te zien! Hoewel het in onze ogen nog steeds immens arme dorpjes zijn waar de kinderen met hun bolle buikjes rond hobbelen, zien ze er wel heel blij uit..

Elke ochtend om 07:45 zingen we met de hele organisatie het volkslied van Oeganda, het volkslied van Oost-Afrika en het volkslied van de African Rural University (onderdeel van URDT). Vervolgens hebben we een uur lang een discussie over diverse onderwerpen en eindigen we de ochtend met de slogan:

"Do not eat to eat
But eat to work
If you don't work
Don't eat
Work at least 4 hours
For each Meal
Have a nice day"

Om elke dag nog even aan jezelf duidelijk te maken maken dat we moeten werken indien we willen eten! Als je blijft eten en je werkt niet, you run out of resources! Logisch voor ons, maar een grote inspiratie voor velen.

Tot snel!