African Dream: Malawi en Zambia

Het is alweer meer dan 9 maanden geleden dat we zijn vertrokken uit Nederland. Te bizar en eigenlijk onvoorstelbaar; het hoofdstuk van de Trans Mongolie Express lijkt aan de ene kant een eeuwigheid geleden, aan de andere kant als de dag van gister. De weinige kleding die we mee hebben is afgedragen en ik blijf Mike zn kleding maar aan elkaar naaien. Ik draag al maanden geen make up meer en Mike laat zijn baard al een tijd groeien. Soms mis ik het om weer mooie kleding te dragen, maar aan de andere kant typeert dit voor ons wel de vrijheid van het reizen.

Na onze liftepisode met de vrachtwagenchauffeur in Tanzania kwamen we aan in Arusha, waar we een 4-daagse safari hadden geboekt om de legendarische Serengeti en Ngronongoro Crater te bezoeken die uiteraard niet in onze reis mochten ontbreken. Het was regenseizoen en daarom laagseizoen, waardoor we een van de weinige waren in het gigantische park. De regen bleef wederom uit en hebben 4 fantastische dagen gehad. Naast de prachtig varierende landschappen hebben we ook aardig wat dieren gezien. Van 60 a 70 leeuwen, 6 luipaarden, 4 neushoorns, vechtende giraffen tot ontelbaar veel meer. Met als klap op de vuurpijl de jacht van een cheetah op een antilope, het hele tafereel duurde nog geen 10 seconden. De wonderen der natuur zullen we maar zeggen.. Na de safari zijn we meteen doorgereisd naar een Hadzabe stam, de enige mensen in de wereld die nog leven van jagen en verzamelen (samen met de Kalahari in Namibië) en daarom middenin de natuur wonen. Vroeg in de ochtend mochten we mee op jacht, waar Mike en ik sprintjes moesten trekken om de jagende mannen bij te houden. Met pijl en boog schoten ze er op los, zo werd een konijntje helaas het slachtoffer.. Ter plekke werd er vuur gemaakt, het konijntje geroosterd en opgepeuzeld. Bizar maar bijzonder om te zien en stiekem ook nog best wel erg smakelijk... Later zelf nog met pijl en boog geprobeerd, maar die mannen kunnen er wat van zeg..

Van Tanzania reisden we helemaal naar het Zuiden om de grens naar Malawi over te steken; het land dat mijn zus haar hart al enkelen jaren geleden heeft gestolen. Voor ons al het vierde Afrikaanse land en waar we dachten veel overeenkomsten te vinden hebben de landen tot nu toe hun eigen charmes en typerende karakters. In Malawi ontmoetten we ineens veel andere overlanders (reizigers die door meerderen landen trekken; Over Land) waar de een is begonnen in Egypte, komt de ander uit Kaapstad of Marokko. Ondanks dat Malawi een van de armste landen van Afrika is, merk je dit eigenlijk alleen terug in het openbaar vervoer, de nog slechtere elektriciteit en de nog slechtere internetverbinding. Mijn gps werkt op mijn telefoon ineens niet meer goed en mijn laptop blokkeert alle verbindingen op het internet. Het thuisfront is telefonisch ook veel slechter te bereiken, maar dat isolement heeft ook wel weer wat..

Het openbaar vervoer in Afrika is alles behalve comfortabel. De ene keer zitten we in een minibus met onze knieen in onze nek, 3 stoelen delend met 5 mensen (als we mazzel hebben ook nog onze backpacks en dagrugzakken op schoot). De andere keer zitten we in een grote luxe bus waar de paden vol liggen met spullen, Afrikanen in de vroege ochtend heftige discussies staan te voeren, een dominee een half uur een gebed staat te schreeuwen en vervolgens de hele rit veel te harde Afrikaanse muziek uit de boxen scheld (als we hier mazzel hebben is het ook nog eens alleen maar Jezus muziek..) Tijdens een busrit in Noord-Malawi hadden we zelfs zoveel mazzel dat er 3 mega (lees: echt MEGA) zakken met sardientjes achter onze rug werd gepropt met onze backpacks bovenop. Ik dacht dat de scherpe zure zweetlucht van de Afrikanen al erg was, maar deze lucht was echt niet te harden. Al onze spullen, kleding en tassen hebben 3 dagen naar die vieze stinkvis geroken... Daarnaast vertrek je altijd 3 uur later dan gepland, doet je reis er 2x zo lang over als aangegeven en gaat het nooit zoals je had gehoopt. Tja, het valt in principe allemaal goed te bereizen in dit wonderlijke Afrika; zolang je maar genoeg geduld hebt, flexibel bent en je er plezier in kan houden. Op die vlakken moet Mike mij meestal even oppeppen haha..

Tussen het verkennen van Malawi door reisden we nog even af naar Livingstone (Zambia) om de Victoria Falls te bezoeken. Zoveel maanden in Afrika doorbrengen en een van de zeven wonderen der natuur niet bezoeken, was geen optie voor ons. Zambia blijkt een paradijsje voor de avontuurlijke reiziger en door bekende overlanders tegen het lijf te lopen hebben we ons laten overhalen om wederom te gaan raften op level 5. Giga gaaf weer uiteraard. De Vic Falls zijn daarnaast een van de mooiste plekken waar ik ooit ben geweest. We hadden geen foto's opgezocht en wilden alles een beetje aan de verbeelding overlaten. De indruk die het heeft gemaakt was groots en met een brede glimlach op ons gezicht hebben we daar de ochtend doorgebracht. De gigantische waterval spettert nog al een beetje waardoor een poncho wordt aanbevolen. We lieten deze uiteraard achterwegen om onze pret niet te bederven, en renden als twee kleine kindjes door de stromende 'regen' heen. Resultaat; zeik en zeik nat. De waterval is vanaf de grond in zijn geheel niet goed te zien, dus besloten we om hem ook nog vanaf de lucht te bekijken en boekten voor ons beiden een Microlight Flight; een half open/half motorisch vliegtuigje dat wordt bestuurd door een soort van vlieger en je in de open lucht zit, 100en meters de lucht in met niets minder dan een dun riempje dat je veiligheid garandeerd.. Ondanks mijn verkrampte houding om me vast te houden, was het uitzicht ongelooflijk en amper te beschrijven. Fotos van deze vlucht volgen nog....

Momenteel zijn we weer in Malawi en zitten we in Cape Maclear, de laatste stop voordat we de grens overgaan naar Mozambique. Eenmaal in Mozambique reizen we helemaal naar het Noorden voor de Quirambas Archipel, een ongerept stukje paradijs.. Een lange, zware tocht die het waard zou moeten zijn. Het reizen bevalt ons meer dan prima en hebben daarom ook besloten om onze trip te verlengen. We zullen pas half augustus in ons kikkerlandje terugkomen, waardoor we uiteindelijk precies 1 jaar zijn weggeweest. Door onze verlenging hebben mijn ouders besloten om bij ons aan te sluiten in Zuid-Afrika, waar we de laatste weken nog samen met hun kunnen doorbrengen! Voordat we ze zien doen we nog Lesotho en Swaziland aan om vervolgens met hen van Durban naar Kaapstad te reizen!