Oeganda; Project, Mike en Afrikaanse meisjes, Aniek en Matatu's

Na 8 weken bloed, zweet en tranen hebben we het agri-toerisme project zowaar af kunnen ronden. Het was voor ons beiden niet alleen een persoonlijke beproeving maar ook een samenwerkingsproef. Het uitvoeren van een opdracht, het schrijven van een onderzoeksrapport en een gezamenlijk praatje geven voor zo een 250 studenten en werknemers bleek niet zomaar iets te zijn. We zijn het vaker oneens dan eens geweest maar hebben het uiteindelijk toch samen naar een goed einde kunnen leiden. Waar de een iets te kort kwam, sprong de ander weer bij en vice versa. Water en vuur blijken toch goed met elkaar te kunnen functioneren als je eenmaal de weg hebt kunnen vinden.

De laatste weken op URDT hebben we zacht gezegd, kneiter hard gewerkt. Van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat waren we in de computerroom te vinden om ons rapport volledig uit te typen. Het team van vier personen dat ons zou moeten begeleiden en helpen in het project heeft het zowaar tot het einde af laten weten. Ze presteerden het om gedetailleerd uitgeschreven opdrachten voor 20% te voltooien en te laat te komen bij elke vergadering. Het toppunt, of eigenlijk het dieptepunt was tijdens onze officiële eindpresentatie. Om 11 uur stonden wij klaar en wel om ons praatje te houden, maar na 15 minuten was er nog NIEMAND aanwezig. Zelfs toen de presentatie om half 12 begon presteerden mensen het om in en uit te lopen alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Tja, time management is dan ook een groot probleem in Afrika maar geen excuus om daar niemand op aan te spreken. Mike heeft menig mensen een hartig woordje toegesproken om tot ze door te dringen, maar op een of andere manier blijkt dat uiteindelijk zonde van je energie te zijn. Hoe mijn oom Peter zaken doet met Afrikanen weet ik niet, maar petje af voor deze kunst!

Verder hebben we een mooi afscheid gehad in Kagadi. Iedereen was ons zeer zeer dankbaar en wilde uiteraard met ons in contact blijven. De e-mailadressen vlogen in het rond, dus hadden we kunnen verwachten dat de volgende dag al 3 mailtjes op ons wachtten.. Helaas waren dit drie van de Afrikaanse meiden met de teksten; "Hi Mike, I miss you, How are you, Are you ok, How is your journey, Please contact me, I am thinking about you, Greetings to your family and to your friend". Werd ik toch nog stiekem even genoemd!! Ze denken ook nog een beetje aan mij!! Om het maar positief te bekijken :).

In de auto van Kagadi terug naar Kampala viel er langzaam een last van onze schouders. We mochten weer! Deel 2 van ons Afrika avontuur begint, en dan ook nog eens met een derde musketier die ons team de komende tijd gaat versterken; Aniek! Zaterdagmiddag hebben we haar in Entebbe opgewacht op een van de heetste dagen die we tot dan toe hadden meegemaakt, je brandt gewoon weg in die zon. Na een nachtje in Entebbe namen we de matatu naar Kampala (een gedeelde taxi met 15 stinkende Afrikaantjes, opgepropt in een klein busje). Mike en ik hadden al eerder zo gereisd en zeiden tegen Aniek dat het allemaal wel te doen was op deze manier. Het meest krakkemikkige busje nam ons mee, waar we opgevouwen met z'n 3en op 2 stoelen waren gepropt met onze tassen en backpacks ook nog eens op schoot. Binnen 20 minuten viel de motor meerdere keren uit waar een van de mannetjes hem moest aanduwen. Schokkend en stotend kwam hij dan weer in beweging, zachtjes verder tuffend. Helaas werkte deze methode op een gegeven moment niet meer en probeerde een andere matatu ons te duwen! Slepen doen ze hier blijkbaar niet aan, maar ondanks deze inventieve manier, bleef het gewenste resultaat uit, behalve dat de achterkant van de matatu nu flink beschadigd was. De buitengewoon intelligente chauffeur dacht daarom een zijweg te nemen dat naar beneden liep om de motor weer aan de praat te krijgen, te laat door hebbende dat deze weg plots een enorme duik naar beneden nam met aan het einde een enorme heuveltje bestaande uit grind en stenen op de weg. Wij zagen dit heuveltje al aan komen en beseften dat we daar niet overheen konden komen zonder een rollover te maken. De chauffeur kende echter geen angst en liet de wagen in volle vaart door rollen in de hoop de motor aan de praat te krijgen. Iedereen in de matatu werd door elkaar gehusseld toen we het heuveltje naderde. Gelukkig was er een vrouw met een kind zo slim om te chauffeur tot de orde te roepen en besloot om uit te stappen, waarna iedereen de taxi verliet omdat dit toch wel echt onverantwoord was. Uiteindelijk mochten we wel nog even met onze bagage het weggetje terug omhoog klimmen om aan de snelweg te wachten op een nieuwe matatu.. Ach, als we dan moeten wennen aan de Afrikaanse manier van doen, dan doen we het wel meteen!

Morgen wordt onze Toyota RAV bij ons afgeleverd en zullen we 4 weken door Oeganda trekken, beginnend met een level 5 raften op de Nile in het regenseizoen! Altijd leuk :). Vervolgens trekken we door naar Sipi Falls, Murchison Falls, Fort Portal, Rwenzori, Queen Elizabeth NP, Lake Bunyoni en eindigen met een Gorilla Tracking in Bwindi National Park om vervolgens met het openbaar vervoer verder te trekken naar Rwanda. Here we come!!