Roadtrip Uganda, Rwanda en de aankomst in Tanzania!

"In  een Toyota RAV4 scheurend door de modderplassen, genietend van het groene Oegandese landschap met Mumford and Sons spelend op de achtergrond." Een momentopname van onze roadtrip maar oh zo typerend. Met Mike aan het stuur en An en ik als wegwijzers zijn we gelukkig maar 1 keer per ongeluk in Congo beland….

We begonnen onze 4 weekse roadtrip in Jinja waar zijn wezen raften op de Nile. Op het hoogste niveau van level 5 hebben we de sensatie vast kunnen leggen met Mike z'n GoPro. In een heftige rapid vielen er enkele mensen uit de raft, waaronder Aniek. Mike riep toen een aantal keer; waar is Aniek? Waar is Aniek? Ik vond het schattig dat die zo bezorgd was om haar te vinden in de kolkende massa, tot ik erachter kwam dat hij gewoon een close-up op de GoPro wilde vastleggen..

In Oeganda hebben we meer dan 2000 kilometer gereden en de auto bracht voor ons velen opties mee. Met het openbaar vervoer zijn de parken zeer moeilijk te bereiken en omdat je bij safari's een aardige duit in het zakje moet doen vonden wij dat we dat allemaal zelf wel konden regelen. Een modderige weg met meters diepe kuilen? Daar komen we  wel doorheen! Een leeuw spotten? Die vinden we zelf wel! Dure accommodatie? We kamperen gewoon! Ons motto van de reis; we doen het zelf, of we doen het niet! (en we doen het samen)

De hitte bij Murchison Falls National Park was amper te harden, maar het park heeft ons enorm veel dieren laten zien. Een boottocht over de Nijl was hier een van de highlights, waar bijna alle soorten dieren aan de waterkant leken  te verschijnen. Een entree ticket voor een park is 24 uur geldig, je dient je dus de volgende dag op dezelfde tijd van het betreden van het park weer te melden bij een van de aangegeven gates. Ben je te laat, dan dien je nieuwe entree tickets te kopen (bij ons was dat een totaal van 120 dollar..). Je raadt het al, Mike heeft al zijn coureurkwaliteiten uit de kast moeten halen om ons tot op de minuut bij de gate aan te laten komen (niet goed voor je hart kan ik je verzekeren). Als een Afrikaan zegt dat iets 1 uur rijden is, is dat in werkelijkheid dus 2,5 uur..

Na Murchison deden we mee met een Chimpanzee Habitation Experience, waar we een hele dag met een expert meeliepen om Chimpanzees te zoeken, te observeren en te bestuderen. De mens en de chimpanzee staan wat betreft genetische eigenschappen het dichts bij elkaar en dat maakt het gedrag van deze beesten erg herkenbaar. De meeste toeristen zien er op zo een dag gemiddeld 10, wij zagen er maar liefst 35. Daarnaast hebben we vanaf 6 meter afstand een hele groep mannetjes kunnen bewonderen die een soort van vergadering hielden en zijn ook nog getuigen  geweest van een echte 'hunt'. De Chimps zaten een Black en White Colobus achterna, kregen hem te pakken en peuzelden hem rustig op. Grotendeels van hun tijd zijn ze vegetarisch, maar als er te weinig voedsel te vinden is grijpen ze ook wel eens andere kleinere aapjes wat hoogstens 20x per jaar voorkomt. Enorm geluk dus, maar ook luguber om mee te maken..

Via Hoima, Fort Portal, Nadali Crater Lakes en Rwenzori Mountains kwamen we bij Queen Elizabeth National Park. We kampeerden tussen de nijlpaarden, die zo goed als naast onze tent sliepen en creëerden weer onze eigen safari tour. Met het dak open konden we staand de hele omgeving in ons opnemen. We zagen hier een stuk minder dieren maar dat maakten het er niet minder mooi op. Toen we van het Noorden naar het Zuiden van het park reden, over een lange verlaten weg brak ineens de uitlaat van onze auto in tweeën. We konden niet doorrijden zonder de uitlaat in ieder geval  vast te binden zodat hij niet de hele tijd over de grond schraapte. Met 1 persoon op de uitkijk voor wilde dieren, lagen er 2 onder de auto om de schade op te nemen. Gelukkig schoten er twee Congolese truckdrivers ons te hulp en hebben we met handen en voeten communicatie de uitlaat weten vast te binden. De dichtstbijzijnde stad lag heel ver weg en we hoopten daarom dat een klein dorpje misschien een garage had dat ons kon helpen. Het geluk was wederom aan onze zijde en het halve dorpje zette ons op 3 plastic stoeltjes waar 10 man onze uitlaat weer begon vast te lassen. Enkele uren later waren we weer op dezelfde plek als waar we waren gestrand en vanaf daar konden we onze trip weer voortzetten.

Na een paar chille maar frisse dagen bij Lake Bunyoni was het de beurt aan de Gorilla Tracking in Bwindi National Park, de highlight van Oeganda. Er zijn verschillende gebieden in het park waar gorilla families te vinden zijn en we hadden gekozen voor Nkuringo, de zwaarste tocht maar wel een van de mooiste. Dat het echt heel zwaar zou worden vernamen we pas een uur voor vertrek toen we een Duitse man spraken die de vorige dag de tocht niet uit had kunnen lopen en daarom op een stretcher terug was getild. Wij hadden het geluk dat op onze dag de gorillas dichterbij zaten en we niet al te ver hoefden te lopen. Met machetes hakten 3 man voor ons een weg door de jungle, gingen we stijl omhoog en stijl naar beneden. Maar na een tijd zwoegen en zweten kwamen we midden in de gorilla familie terecht.  We hebben 60 minuten bij deze machtige beesten door mogen brengen en hebben 8 stuks van 1 meter afstand kunnen zien. De hele familie loopt om je heen, de kleintjes spelen met elkaar en het meest imposante figuur, de silverback zit streng met zijn armen over elkaar alles in de gaten te houden. Toen hij onze kant kwam opgelopen, verdrongen we elkaar om aan de kant te gaan, zo groot en sterk dat die al leek zo bang kan je nog van hem worden. Een ervaring die we nooit zullen vergeten!

We leverden de auto in in Kisoro en vervolgden onze trip met het openbaar vervoer Rwanda in. Een land waar de meeste mensen niet van weten dat het zeer goed te bereizen is en tegenwoordig als extreem veilig wordt beschouwd. Het land van 1000 hills and 1000 smiles heeft namelijk een angstaanjagende geschiedenis, die het land typeert met een donkere herinnering. Toen Rwanda een kolonie was van België zijn de mensen onderverdeeld in groepen, waar de belangrijkste en grootste de Hutu's (85%) en de Tutsi's (14%)  waren (ook nog Batwa - 1%). De Tutsi's werden door de Belgen beschouwd als intelligenter en kregen daardoor de betere banen en opleidingen. Ieders paspoort gaf niet alleen aan dat je Rwandees was, het gaf ook aan of je Hutu of Tutsi was. Nadat Rwanda onafhankelijk werd is de verdeling gebleven en ontstond de echte wroeging tussen de twee groepen. Politieke partijen van de een en de ander probeerden de macht te krijgen. Op begeven moment was er 1 man die er tussenin probeerden te komen en een gezamenlijke partij op wilde richten. Echter liep het hier helemaal uit de hand en kwamen de groepen totaal niet overeen. De leider van die zogenaamde gezamenlijke groep heeft toen officieel aangegeven dat de enige oplossing was om de andere (kleinere) groep maar gewoon helemaal uit te roeien en daardoor het probleem op te lossen. Door propaganda werden de Rwandezen tegen de Tutsi's opgezet, buren keerden zich tegen buren, vrienden tegen vrienden en zelfs familie tegen familie. De bevolking werd gehersenspoeld en konden nog maar 1 ding bedenken; het uitroeien van de Tutsi's. In 1994 bereikten deze genocide zijn grootste dieptepunt en zijn de meeste Tutsi's achter na gezeten, vernederd, gemarteld, verkracht om ze met HIV te besmetten en uiteindelijk vermoord.

Ons bezoek aan Rwanda viel midden in de officiële Genocide Memorial Week, waar alle gemeenschappen bij elkaar komen om de tijd terug te halen, erover te praten, problemen op te lossen en het land weer beter op te bouwen. Hoewel Rwanda super goede wegen heeft, het overal schoon is en Kigali als een Westerse stad beschouwd kan worden, zie je wel nog steeds de effecten van de genocide. De man voor mij in de bus heeft allemaal snijlittekens in zijn nek, sommige mensen missen vingers en op het busstation kijk ik recht in het gezicht van een vrouw die haar halve gezicht kwijt is. Bij een bezoek aan een van de kerken waar meer dan 10.000 mensen tegelijk zijn vermoord heeft een vrouw een enorm litteken op haar hoofd van een machete. Het bleek uiteindelijk dat deze vrouw aanwezig was geweest bij deze massamoord, maar toen nog als klein meisje. De gruwelen kom je overal tegen en laten je dan ook niet los. In Rwanda zijn verschrikkelijke dingen gebeurd, maar in de afgelopen 20 jaar is het land weder opgebouwd. Alles is er zo vredig, groen, rustig en veilig dat alleen de massagraven, genocide herdenkingsplekken en de overlevenden van de Tutsi's je herinneren aan wat er is gebeurd.

In Rwanda hebben we Kigali, Gisenyi en Kibuye bezocht en de Congo Nile Trail gelopen. We hebben door alles wat we hier hebben beleefd het land in ons hart gesloten. Zes weken zijn voorbij gevlogen en voor we het wisten was de dag al aangebroken dat Aniek ons ging verlaten. Het was vreemd om afscheid te moeten nemen en weer met z'n tweetjes door te gaan.

Na Aniek gistermiddag te hebben gedropt zijn we meteen afgereisd naar de grens. Bij de exit-grenspost van Rwanda ontmoetten we een Tanzaniaanse vrachtwagen chauffeur die ons een lift aanbied naar het volgende stadje. Wat een geluk, want het is al donker geworden en er was verder geen vervoer te bekennen. We rijden met hem mee naar de grenspost van Tanzania waar hij op ons wacht als we met de customs praten. De vrouw achter de balie glimlacht naar ons en biedt ons een koekje aan, Welcome to Tanzania guys! Van stomheid geslagen lachen we terug, dat was even een andere ervaring vergeleken met de vervelende immigration van Oeganda... De vrachtwagenchauffeur wilt geen geld van ons hebben en biedt ons zelfs aan om ons de volgende dag ook nog mee te nemen. Bij het diner komen we in gesprek met andere mannen die ontzettend vriendelijk zijn, wordt er warm water afgeleverd bij onze kamer en krijgen we de good night groeten van meerdere personen. Ondanks dat we pas net in Tanzania zijn aangekomen, voelt het nu al als het warme hart van Afrika (Ook al is dat officieel Malawi...). Nu ik dit schrijf lig ik op het bed van de vrachtwagenchauffeur achter de bestuurdersstoel en zijn we onderweg naar Singida om daar vervolgens de bus door te pakken naar Arusha. Afrikaanse muziek staat hard aan en Mike zit op de passagiersstoel genietend naar buiten te kijken, als hij zich naar mij omdraait lachen we en lezen elkaars gedachten; Wat is deze vrijheid toch geweldig…