Mozambique; het andere Afrika

Je moet er wat voor over hebben om het mooiste uit Mozambique te halen.. Met bloed, zweet en tranen hebben we uiteindelijk dan ook de parel te zien gekregen..
Het land dat vroeger een Portugese kolonie was, Indische invloeden heeft en een soort van Caribische stijl weergeeft, heeft een betoverende werking die je terug ziet in de felle kleding, prachtige stranden en mooie mensen. Met mijn Spaans komen we aardig uit de voeten en spreken daardoor het zogenaamde 'Portañol'.

Mozambique is het uiterste van de Afrikaanse landen gebleken. Hardcore backpacking is een titel die hier waarschijnlijk tot zijn recht komt. Van de grens naar Malawi reizen we in bijna 4 volle dagen naar de Quirimbas archipel, een verzameling van prachtige eilanden die uiterst weinig toeristen ontvangen door de slechte bereikbaarheid. Niet alleen het vervoer is langzaam, het is ook nog eens buiten proporties duur. Maar het grootste probleem blijken de agenten te zijn, die ons al bij het aanzien van onze blanke huid aanhouden, om papieren vragen en onze gehele bagage wilen doorzoeken. Op weg naar Ibo Island vanaf Nampula zijn we er 9 keer uitgepikt, maar we hebben ons geduld kunnen bewaren. Mike speelt zijn toneelstuk steeds beter als Oost-Indische dove als de agenten ons om geld vragen en beantwoord alles met een glimlach en de woorden 'Holanda' en 'Amigooooo!!'. Ineens verstaan we verder geen woord Portugees meer..

Ibo Island is de rust zelve. Het eiland is vrij verlaten en heeft veel oude historische gebouwen, het straalt vredigheid uit en is daarom heerlijk om doorheen te slenteren. De zon is net ondergegaan en tijdens ons rondje zien we een jonge man met zijn vrouw en hun 4 kinderen op straat met volle overgave dansen. Met open mond kijken we toe, want wat hebben deze mensen soepele heupen, heerlijke hiphop moves en een perfect gevoel voor ritme. De allerkleinste van de kinderen zit nog in de luiers en zet een ware show neer; na het ritmisch meehuppen op de muziek knielt hij in kruipstand op de vloer en kantelt op datzelfde ritme zijn bekken en heupen. De ouders staan er joelend omheen en het kind geniet van zijn moment. Wat heerlijk om te zien!

Vanuit Ibo gaan we 2 dagen op een safari met een 'dhow', een traditionele houten zeilboot, waarmee we diverse kleine eilandjes bezoeken, zwemmen we met dolfijnen en zien we tijdens het snorkelen een dodelijke Lion fish.. Het parelwitte strand, de turquoise zee en het warme weer heeft een zeer gelukzalige werking. We wildkamperen een nacht op Rolas Island en spotten een Giant Coconut Crab: een gigantische krab van 5 kilo, die 6 keer zijn eigen lichaamsgewicht kan tillen! s'Avonds eten Mike en ik verse vis die we kopen van de fishermen op het eiland en drinken we warm geworden wijn onder de sterrenhemel. Kan dit nog mooier!?

Na de geweldige dagen reisden we weer 2 volle, zware oncomfortabele dagen door naar Ilha de Mozambique en worden we weer meerdere keren door de politie aan gehouden. Hierna besloten we om onszelf wat vaker te verstoppen onder Afrikaanse gekleurde sjalen, waardoor we minder zouden opvallen. We liften steeds vaker mee met vrachtwagens, pickups en plaatselijke brommertjes en proberen tot 's avonds laat door te reizen, tot er echt geen vervoer meer op straat te zien is. Dit blijkt efficient, we maken langere dagen maar verplaatsen onszelf sneller. Liften is het nieuwe reizen!

Vanuit Nampula hebben we enorme mazzel dat we mee kunnen met de Postbus naar Vilankulos. Een bus die eigenlijk alleen pakketjes vervoert naar de volgende stad, maar soms ook passagiers meeneemt. Super luxe, super snel en ook nog eens goedkoper! In de bus chillen we hem hard en lachen om onze mazzel, echter zijn we dit moment minder alert en stonden we niet echt stil bij het volgende moment. Een man komt met een grote zware tas de lege bus in (wij zijn de enige passagiers, dus genoeg stoelen vrij), precies op onze rij wilt hij zijn pakket neerzetten en brabbelt heel snel iets in onbekende taal. Perplex en niet begrijpend willen we opstaan om hem erbij te laten, maar hij schuift de tas over Mike zijn schoot om vervolgens naar de uitgang vd bus te lopen. Gelukkig is Mike wederom oplettend en had al snel door dat deze gluiperd onze portemonnee had gejat. Dus ik stuif achter hem aan 'Espera!! Senor!! Espera!!' Wat de buschauffeur alert maakt en de man de weg verspert. De gluiperd laat stiekem de portemonnee vallen en deed alsof hij niks had gedaan. De mannen van de postbus schelden hem uit, geven hem enkele klappen tegen zijn hoofd en jagen hem weg. Trillend op mijn benen bedank ik hen en gaan we weer zitten.. Uiteindelijk zat er maar 10 euro in de portemonnee, maar toch, hij moet er gewoon met zijn tengels vanaf blijven!

We reisden af naar Vilankulos speciaal voor de Bazaruto Archipel. Weer enkele eilanden die magisch blijken te zijn. En welja, gouden stranden en turquoise wateren. We snorkelen bij het Two Mile Reef en zien de prachtigste onderwater wereld die we ooit hebben gezien. Een schildpad zwemt voorbij, en ik zwem 10 minuten met hem mee voordat die me doorkrijgt en er vandoor gaat. Wat was dat geweldig..

Na deze Mozambiqaanse eilanden reisden we verder door naar het zuiden, waar Tofo Beach het ware 'backpackersmekka' moet voorstellen. Feest, surfen, zon, strand, surfen en feest. Met Zuid Afrikanen doen we een traditionele Braai en kijken we te diep in het glaasje. Mike is voornamelijk in het water te vinden met zijn surfboard en ik lig bijna de gehele dag in de zon te bruinen en me te bedenken wat een vervelend leven ik toch heb.

Vandaag reizen we door naar Maputo, de hoofdstad, om even van al het zon, zee, strand bij te komen. Want een nieuw hoofdstuk zal aanbreken, Zuid-Afrika en Lesotho. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar het aftellen begint toch bijna.. De laatste 6.5 week is ingegaan, maar over iets meer dan 2 weken kan ik mijn ouders al in de armen sluiten. Het contrast moet des te groot worden, dus ik bruin nog even verder!!!