Van India naar Thailand!

Het is een feit. We hebben India achter ons gelaten. Na nog een aantal heftige weken door gebracht te hebben, heeft Mike afscheid van het land genomen en heb ik het eigenlijk zonder gedag te zeggen mijn rug toe gekeerd. We zijn vanaf Udaipur verder gereisd via Bundi, Pushkar, Jaipur en Bakthapur waar we een record low-budget guesthouse hadden gevonden voor 0,80 cent p.p. Na de provincie Rajasthan hadden we nog 1 week over en hadden we het beste voor het laatst bewaard; de Taj Mahal en Varanasi. Agra, de stad waar de Taj zich bevindt, was verschrikkelijk. Mensen zijn gefocust op toerisme en de hassle is dan ook extreem. De Taj is uiteraard prachtig, maar we zijn de stad snel ontvlucht.

Wachtend op de nachttrein van Agra naar Varanasi, die zo een 13 uur zou duren, werd Mike echter ziek. De ijskoude trein, de vieze toiletten en ook nog eens de vertraging van 5 uur maakten dit een helse rit. Vlak voor Varanasi reden we een vrouw dood die te dicht bij het spoor aan het werk was, wat het allemaal nóg wat verschrikkelijker maakte. Mike had op dat moment ook nog eens hele hoge koorts gekregen en eindelijk bij ons guesthouse aangekomen hadden we besloten om een dokter erbij te halen. Volgepropt met pillen is hij beetje bij beetje opgeknapt en hebben we na 5 dagen in Varanasi toch nog de stad kunnen zien. En wat was die ge-wel-dig en fascinerend. De slogan voor de stad 'Come and Die in Varanasi' komt van de heilige rivier de Ganges die volgens het Hindoeïsme de "bron van het leven" is. Zij geloven in reïncarnatie, maar als je lichaam wordt gezuiverd en gecremeerd bij de Ganges dan mag je door naar het paradijs / de rust. Toeristen zijn toegestaan bij deze 'burning ghats', waar 24/7 de vuren wakkeren. Lichamen liggen op de traptreden te drogen van de onderdompeling in de Ganges, sommige helemaal bedekt met gouden linten, andere ingewikkeld in linnen met het gezicht en armen bloot en muntjes op de ogen. Vervolgens wordt het lichaam door familieleden naar een stapel hout getild en wordt de crematie uitgevoerd door de "Untouchables", die we eerder hebben genoemd in een ander verslag. Na de crematie wordt de overgebleven as in de Ganges gestrooid. Fascinerend maar luguber omdat je weet dat 10 meter verderop kinderen in het water spelen, kleding wordt gewassen en het water wordt gedronken…

Na Varanasi hoefden we alleen nog maar door te reizen naar Calcutta waar onze vlucht naar Bangkok op ons wachtte. We hebben het, terwijl we wachten op onze vlucht, over de mensen in India en het land zelf. Wat een verschil het is vergeleken met de rest van Azië, niet alleen het geloof en de manier van leven, maar voornamelijk de mentaliteit. Tijdens een van onze treinreizen in India waren we in gesprek met een jongen van onze leeftijd, die verschillende vragen aan ons stelde. Eén hiervan was de vraag; "When do you reach ultimate satisfaction?" Wanneer bereik jij het moment van ultiem geluk? Wij stonden met onze mond vol tanden te stamelen. Wij staan daar als oppervlakkige westerlingen gewoon niet bij stil, als je iets hebt bereikt ben je daar gelukkig om, maar dan hebben we een nieuw streven en verlangen we weer naar iets anders. Het is waarschijnlijk voor ons nooit genoeg om echt dat moment te beleven.. Wij stelden deze jongeman dezelfde vraag en hij antwoordde deze met "To provide for my family", hij vindt zijn werk niet leuk, gaat er eigenlijk met tegenzin heen, maar zijn ultieme moment van geluk is als hij geld aan zijn familie kan geven en zij trots op hem zijn.. Familie is 1, niks anders is belangrijk. Zonder familie ben je niks en dat is prachtig om te zien.

Het was heerlijk om weer terug te zijn in Bangkok, waar we beide voor de 3e x in 10 jaar zijn. Lekker even met geld smijten en overal JA op zeggen; Massage? YES! Tuktuk? YES!  Haircut? YES! Pedicure? YES! Pingpong show? YE.. Uhh no thanks..  Nu ik dit verhaal schrijf, zitten we op het terras van onze bungalow op Koh Lanta en kijken we uit over de zee. Het is kerst en we genieten volop. We zitten aan de verlaten kant van het eiland, 30 kilometer van de drukte. Onze bungalow heeft geen ramen, waardoor de wind naar binnen waait en de zon je 's ochtends wakker maakt. Na 4,5 maand op een budget te hebben geleefd, wilden we hier even niet meer aan het geld denken maar toen een taxi naar onze bungalow meer dan 25 euro kostte, pasten we daarvoor. We huurden een brommertje voor 4,50 per dag en tufte bepakt en bezakt rustig naar de andere kant van het eiland. We blijven hier nog enkele dagen en reizen daarna door naar Koh Phangan voor oud en nieuw. We hopen dat iedereen een fijne kerst heeft gehad! Groetjes vanuit de zon!!